Herkes bilir bencilliğin ne denli kötü bir özellik olduğunu, ama ne yazık ki çok az insan bundan sıyrılıp yaşamına devam etmeyi başarabilir. Kendi duygularımızın, kendi ihtiyaçlarımızın her zaman fazlasıyla farkındayızdır. Peki kaçımız karşımızdakinin gerçekten neye gereksinim duyduğunu umursarız?
İçimizde beynimizi yiyip bitiren bencilliğimiz en çok ikili ilişkilerde kendini gösterir. Mesela, her ayrılık sonunda, haksızlığa uğrayanın hep kendimiz olduğunu söyleriz. Oysa hiçbir zaman, “Ben bu ilişkide üzerime düşeni yaptım mı?” sorusunu sormayız. İlişki, istediğimiz gibi gitmediği an, bizi rahatsız eden durumu her iki taraf için de olumlu yöne çevirmeye çalışmak yerine, hemen karşımızdakini suçlamaya başlarız. Bunun nedeni hep kendimize dönük yaşıyor olmamız; başka bir deyişle, kendimize yalnızca aynadan bakabilmemiz, başkalarının gözünden bakmayı başaramamamızdır.
Kayıtlar
