bisiklet ve yaşam yazıları-6

Aslında, yaşam bisiklete binmek gibidir; çünkü...

....yaşam birilerine yaslanarak, birilerine güvenerek başlar. Gözümüzü açar açmaz gördüğümüz ilk şey ailelerimizin desteğidir. Bisiklete binmek de tıpkı ailemiz gibi birinin yardımıyla gerçekleşir. Zamanla ailen seni sadece gözleriyle güvende tutar. Artık büyümüş olmanın verdiği gururla daha bir değişik sürersin bisikleti, sanki en güzel süren senmişsin gibi hissedersin.
Sonra yavaş yavaş yanında başka insanların da olduğunu fark edersin. İşte o zaman yarış başlamış demektir. Bisiklet sürmeyi bu arada hiç unutmamışsındır. Yaşamda böyledir. Bazı şeyleri ne kadar bırakıp gitmek, onu yok etmek, unutmak istesen de peşini bırakmaz, senin ayrılmaz bir parçan olur.

Arkanı kollayanları özlemeye başlarsın, yanlış yöne gitmeni önceden görüp uyarmalarını hatırlarsın. Bana böyle büyük bir yükü neden verdiler diye kızarsın. Daha da hızlanırsın yolunda, ama sonra fark edersin ki onlar halen orada seni gözlemektedir. Sen ne kadar onlardan bağımsız olmak istesen de. Zamanla olgunlaştığını, o bisikletle her şeyi yapabildiğini görürsün. Bir bakarsın artık senin de birinin duvarı olman gerekmiş. Gidersin onun hayatının duvarı olursun. Devam edersin ailen gibi bisiklet sürmeye ama artık birilerinin sorumluluğunu alarak. Sadece biri için yaşamanın ne demek olduğunu anlar, ona göre sürersin bisikletini.